Ze wonen zelfstandig in een bejaardenwoning. Dit is mogelijk, omdat er hulp is bij het douchen en ik twee keer in de week kom helpen in de huishouding. Nee ik ben geen werkster (!) maar hun hulp! Er ligt al pen en papier klaar, zodat ik de boodschappen die nodig zijn op kan schrijven, want dit kunnen zij zelf niet meer. Meneer loopt zelf met de rollator naar de supermarkt, want dit kan hij gelukkig nog. In de winkel loopt er iemand met hem mee die de boodschappen uit het schap pakt die ik op het briefje heb geschreven, tja dat is allemaal mogelijk in een dorp zoals hier!
Met de witte was kunnen ze zich redden, hier kan eigenlijk ook niet veel fout mee gaan. De andere was ligt klaar, zodat ik uit kan zoeken wat bij elkaar in kan. Ik zet de machine op het juiste programma, hang het op en strijk zo nodig wat er van de vorige keer ligt.
Deze mensen hebben altijd hard gewerkt op hun boerderij en tot vorig jaar nog hun eigen groenten verbouwd. Tot meneer de zaadjes echt niet meer kon onderscheiden van onkruid, moesten ze er noodgedwongen mee stoppen. Het eten koken deden ze tot voor kort ook nog samen. Hij schilde de aardappelen en zette de groente op het vuur en dit allemaal op aanwijzingen van haar. Je kunt je afvragen of het allemaal veilig was, maar moeilijk om daar afstand van te doen. Tegenwoordig krijgen ze maaltijden thuis welke ze in de magnetron kunnen opwarmen, ze vinden het heerlijk gelukkig. Het scheelt in het boodschappen doen en de afwas natuurlijk! Zo maken we er maar een grapje van.
Ik zorg dat de badkamer en het toilet weer schoon en fris zijn, tussendoor maak ik een potje thee en praten we wat, ook dat is heel erg belangrijk.. een stukje aandacht en belangstelling! Deze mensen hebben geen kinderen, en door hun hoge leeftijd nog weinig familie over. Ook alle broers en zussen zijn inmiddels al overleden.
Als de woonkamer en slaapkamer aan kant zijn zeg ik het echtpaar gedag en ga ik weer naar huis met een voldaan gevoel. Je kunt je afvragen of deze mensen nog wel zelfstandig moeten blijven wonen, maar wie ben ik om daar over te beslissen! Het is uniek dat deze mensen nog samen zijn, kunnen genieten van de kleine dingen. Als ik zie dat mevrouw de krant voorleest aan meneer vind ik dat vertederend. Hij die buiten het pad veegt en de tuin harkt met zijn slechte ogen, maar hij doet het toch nog! Tja dan moet je deze mensen toch steunen en helpen, zodat ze misschien wel tot het einde in hun huisje kunnen blijven wonen..en dat doe ik met alle liefde en plezier!
Danielle Groefsema
